jueves, 20 de marzo de 2014

Verdades y elecciones

La escena definitiva, la que de la sentido a la película es la confesión final de Pi, delante de los investigadores. Dos historias, la misma causa y los mismos efectos, una creíble y otra increíble.


La primera historia de Pi es una fábula y, como todas las fábulas está representada por animales pero basada en la condición humana. Cuatro animales en una barca, dos herbívoros y dos carnívoros, la verdadera oposición de la naturaleza, y entre ellos Pi, el ser humano que debe luchar para sobrevivir. A decir de Nietzsche, el ser humano huye de la verdad cuando es desagradable y peligrosa. 

También a la verdad aspira el ser humano meramente en tal sentido limitado: apetece las consecuencias agradables, positivas, de la verdad; no le interesa el conocimiento puro, sin consecuencias, siendo incluso hostil a las verdades susceptibles de surtir efectos perjudiciales. Nietzsche Verdad y Mentira en Sentido Extramoral.


Por qué inventaría Pi esa historia? A qué realidad intenta no enfrentarse?


La segunda historia sólo puede ser contada a través de las lágrimas. Pi la narra  como si fuera una mera alternativa, no real, de lo que sucedió para satisfacer a sus interrogadores. Y ellos terminan por coincidir con Pi y no reflejan esta última historia en su informe. Parece que  su protagonista el pudiera decidir cuál era la verdad, como sí fuese sólo el ser humano el que pudiera echar luz sobre la realidad.


 Lo real no nos llega, nos sostiene, nos impulsa, nos limita y nos da alas, pero no nos basta. La inteligencia inventa sin cesar posibilidades reales, que no son fantasías sino ampliaciones que la realidad admite cuando la integramos en nuestros proyectos. El mar, gran obstáculo, puede convertirse en medio de comunicación (...) Larealidad entera queda en suspenso esperando que el ser humano termine por darle luz. .J.A. Marina: Ética para náufragos.

Por eso Pi pregunta al escritor con cuál de los dos versión se quedaría. Parece pensar que es una cuestión de elección, como si las cosas fueran lo que son y al mismo tiempo lo que pueden ser. Lo mismo que el ser humano, que es un ser híbrido entre sus propiedades reales y sus posibilidades, entre la realidad y el deseo. ¿Y tu, que historia consideras verdadera? Cuáles son las señales de identidad que hacen mejor historia: la belleza, la coherencia, la verosimilitud, la experiencia ...?

20 comentarios:

  1. Primero daré mi punto de vista sobre este gran filme y finalmente os comentaré cual es la verdadera historia desde mi punto de vista:
    Yo creo que esta película lo último que nos trata de narrar es la historia de un náufrago. Sino que este filme me parece que trata de hacer una metáfora entre la religión (la historia de animales, que es más fantástica y milagrosa, pero menos creíble) y la ciencia (la segunda historia, más dura, pero más creíble y aparentemente más lógica y más parecida a la crudeza de la realidad). Los que de verdad sean personas de fe, se decantarán por la primera historia; pero a aquellos que sean más realistas y tengan una mente más “científica”, elegirán la segunda e intentaran explicar porqué en la película se cuenta una primera historia diferente a la que ellos consideran la cierta. Eso es al menos lo que yo creo que intentaba el autor. En este caso, yo creo que la verdadera historia es la segunda, porque es más creíble y además me parece que, ante la dureza de la situación, la propia mente de Pi creó la primera historia llena de animales, de aventuras y de “intervenciones divinas” como un acto de autodefensa hacia la cruda realidad.
    Pero tengo que admitir que a mí siempre me quedará la duda, y, como decía en la película: “La duda mantiene viva la fe”. Y esta duda que conservo, muy en mi interior, me dice lo que todos queremos oír cuando es dicho con seguridad al ver esta película: la verdadera historia es la fantástica, la de los animales, la primera historia.
    Manuel Fernández López

    ResponderEliminar
  2. Yo creo que la historia verdadera es en la que aparecen los animales porque en ella Pi emplea los conocimientos tanto espirituales como lógicos que había aprendido en su infancia para entender los comportamientos del tigre, ya que estos son distintos de los del humano. Sin embargo dicho comportamiento no se adecúa en las personas de la segunda historia (su madre, el cocinero etc).
    LUIS ECÉNARRO DEL RÍO 2ºA

    ResponderEliminar
  3. Si analizamos ambas historias, resulta obvio que la primera es, cuanto menos, falsa, ya que no resulta coherente (saltos temporales, hechos inexplicables...), además de que en ella Pi menciona ciertos sucesos/hechos que,(cientifícamente hablando) no están demostrados, o tampoco son verdaderos.

    Por tanto, me parece que la segunda historia es la que realmente sucedió, aunque prefiera la primera, ya que la segunda es mucho mas creíble, y no me parece que tenga tantas incoherencias como la otra.

    David Otero Gómez 4ºA

    ResponderEliminar
  4. La historia verdadera, creemos que es la de los animales, ya que todo está relacionado con animales y da la sensación que los animales son lo más importante y los humanos son secundarios. Por ejemplo, cuando se hunde el barco solo sobreviven a parte de Pi, animales, ninguna persona. También, consideramos que debe de ser esta historia ya que Pi, ha aprendido desde la infancia a entender los conocimientos del tigre, ya que se diferencian en bastantes cosas de los humanos.
    Iria Dorrego Núñez y Uxía Fiaño Álvarez 2ºA

    ResponderEliminar
  5. Al final de la película se deja en duda cuál de las dos ha sido la verdadera aventura que ha vivido el joven Pi. Personalmente, hemos estado bastante indecisas. Por un lado, puede parecer que la de los animales es obviamente la correcta. Esto se supone porque la otra es contada sólo para que los japoneses no siguieran interrogando a Pi durante días para sonsacarle la verdad ya contada.
    En cambio, se puede pensar que la verdadera es la que tiene como protagonistas a seres humanos. Los argumentos de esta opinión podrían ser que el muchacho estaba demasiado traumatizado por estos sucesos y decidió inventar aquella otra fantasiosa aventura. También podríamos pensar que la fábula tiene demasiados posibles elementos ficticios e imaginarios como para haber sido reales.
    Personalmente, pensamos que las novelas de aventuras están hechas para hacer sentir una terrible adrenalina al lector, que en esta película, basada en un libro, se consigue con la historia de animales. “La realidad a veces supera a la ficción” podría considerarse uno de los abundantes mensajes que esta película trata de dar. Aunque este final ha sido escrito para ser una eterna interrogación, así que ¿por qué no dejar viva la duda?
    Elsa Bouzas López y Marta Arufe Delgado 2ºA

    ResponderEliminar
  6. Yo no podría afirmar cuál de las dos historias que Pi relató es la que sucedió en realidad, pero, aunque la historia que más me gusto fue la primera, llena de ilusión, fe y misterio, la historia más realista y más fácil de creer es la segunda. Una de las posibles explicaciones de la primera historia es que con el impacto emocional del naufragio y el duro viaje, Pi mezclara la realidad con la fantasía.
    Victoria Huesca Briceño. 2ºA

    ResponderEliminar
  7. Si nos vamos por la ciencia la verdadera historia seria la que Pi cuenta a los japoneses al final, porque nunca alguien antes había sobrevivido antes con animales salvajes en un bote de rescate. Pero esta historia que Pi les cuenta no llega tanto al corazón como la que se muestra en la película.

    Pero si nos vamos por la religión y la enseñanza para mi la verdadera historia seria la de los animales pues yo creo que a las personas nos gusta mas verlo sobrevivir entre animales, intentando tomar el control del bote.

    Jamás podríamos decir cual es la verdadera historia porque nuestra cabeza dice que la verdadera es la segunda es decir la del cocinero, camarero. etc., Sin embargo nuestro corazón dice que es la primera, la del tigre.
    Josune Blix Urbiola 2ºA

    ResponderEliminar
  8. Eu creo que a historia que conta a verdade é a segunda. Porque aínda que a primeira é a máis bonita e a máis misteriosa, dado que nesta historia explica unha forma moi diferente de sobrevivir durante moito tempo e estando nunhas situacións extremadamente malas,aparte que inclúen moitas dificultades ao longo do camiño, por exemplo ter que convivir con un tigre, ter que aguantar sen comida despois de que a balea se desfixera dela,etc. Tamén conta na primeira historia un fenómeno paranormal que é a illa carnívora na que a auga se volve mortífera ou o dente que se encontra na flor. Pero tampouco a segunda é verdade, aínda que demostre feitos que poden sen reais, a min me parece unha historia falsa porque é imposible que o carniceiro mate a madre e non mate a pi é que despois el lle tirase a auga, pode pasar pero eu creo que é unha historia inventada porque non vexo as probabilidades de que pase iso.

    Xavi Santiago Hidalgo 4ºA

    ResponderEliminar
  9. Na miña opinion a verdadeira historia é a que conta pi por segunda vez os investigadores xaponeses, por que a primeira estes no a creeron. A historia fantastica de Pi e un producto da sua imaxinación para poder soportar unha experiencia traumática.Por eso Pi imaxinou esa historia para poder soportar os recordos traumáticos se imaxina a historia desta forma e para el mais soportable para el.

    Raúl Porto vázquez 4A

    ResponderEliminar
  10. Entre las dos historias, la que Pi relata durante la película es, sin duda, la más fantástica y espectacular, pero a términos de realismo y verosimilidad, la segunda historia se lleva la palma. Aún así, me gusta más el relato que es representado durante la película.
    Mario García Cajade 4ºA

    ResponderEliminar
  11. Eu creo ( persoalmente ) que ambas historias podrian ser cetas, pero a diferencia entre unha e a outra e que a historia que lle acontece de verdade a Pi ,e un pouca mais dificil de creer xa que ben, e verdade nos envía a un mundo diferente cheo de exsotismo, aventuras, tragedias e a loita pola supervivencia ( algo moi parecido a esas aventuras que nos contaban de naufragos canso éramos pequenos ) pero claro nos, ao facernos maiores vamos madurando , e vendo como e cruda realidade ,e iso afecta a nosa forma de fiarnos dos demais, e claro se a historia no la conta un neno que sufreu a implacable forza do mar o sol durante días, e os diversos traumas que tivo quen pasar a o largo do naufraxío ;pois ben nos custa moito máis de creer, que unha historia protagonizada por persoas de verdade ,e non por animais humanizados ,xa que que algo fora da nosa comprensión como seres humans que somos.
    Carlos Furelos Guitián 4ºA

    ResponderEliminar
  12. Eu opino que o comentario que realmente aconteceu foi o que pi contou o final da película .Creo que o primeiro inventouno para intentar evadirse da triste realidade: o nafrauxio , a perda da súa familia e o trauma da súa etapa naufraga.Pero dangunha maneira a primeira tamén é certa ,sendo unha metáfora do que aconteceu realmente.Na historia que contou o principio Pi contanos o que aconteceu pero sustituindo as persoas por animais ,sendo el o tigre a súa nai o mono e o cociñeiro a hiena. Visto dende ese punto as dúas historias son certas pero a primeira aparece con metáforas da realidade.Irene Valledor García 4ºA

    ResponderEliminar
  13. A película “A vida de Pi” conta con dous fianis que semellan ser moi diferentes pero, no fondo son a mesma historia en dúas versión diferentes.

    A primeira é a que se conta ao largo de toda a película, feito que axuda a que sexa máis creíble do que é en relidade. Nesta Pi convive cun tigre durante toda a travesía e, ao comezo, con dous animais máis. Cada animal representa a unha persoa da outra historia. Na segunda, el atópase na barca coa súa nai e dúas persoas máis; Pi acaba quedando só na barca.

    Eu penso que a verdadeira historia é a segunda pero, xa que é máis dolorosa, decide inventarse outra máis entretida e bonita. Na ficticia hai unha especie de metáfora na que o tigre representa ao Pi da primeira historia. O tigre sería a versión salvaxe de Pi, unha loita continua contra a natureza pola supervivencia. De feito, vése como, ao final desta historia, en canto Pi chega a terra e unhas persoas o atópan, o tigre desaparece sen nin se quera despedirse, escondése no bosque e non volve aparecer. Ademáis do sentido metafórico, hai un momento ao comezo da película no que Pi lee no manual de supervivencia que se invente historias falsas, razón pola cal puido xurdir o tigre, tamén hai un mometo no que Pi nos comenta que non podería haber sobrevivido sen a súa axuda, que o mantiña alerta.

    Con todo, aínda que eu opine que a verdadeira historia é a segunda citada na película, eu escollo a primeria, que resulta máis agradable e bonita.

    Paula Masa Ogando 4ºESO.

    ResponderEliminar
  14. A verdade que me parece a máis real é a segunda xa que considero que a única que pudo ocorrer na realidade foi esta; que a primeira foi produto da imaxinación de Pi debido á soidade que sentía durante os meses que pasou abandonado nunha balsa, e ao trauma que esta lle supuxo.
    Pero, hai que admitir que a primeira, resulta máis agradable esteticamente e é máis fácil de aceptar porque nela non aparecen feitos tan tráxicos, e ademais, a segunda é moi dramática xa que nela sucédense unha serie de mortes.
    A primeira historia é pura fantasía, creada polo protagonista así como lle aconsellaba o manual de supervivencia co que contaba o náufrago. En cambio, a segunda pode resultar máis crible para a xente, polo menos para min porque a outra presenta elementos irreais, imaxinarios, máxicos,… que a converten en pura fantasía.
    María García García 4ºA

    ResponderEliminar
  15. Desde mi punto de vista el final más acertado, que se corresponde a lo que verdaderamente ocurrió en la reliadad es aquel en el que aparecen las personas , es decir los supervivientes del naufragio entre ellos Pi y su madre .En cambio aquel en el que aparecen animales pienso que es idealizado, ya que es producto de la imaginación del protagonista , por lo que lo considero poco creíble .No consigo ,imaginarme a Pi conviviendo en el océano con un animal durante un largo periodo de tiempo , y menos con un león, aparentemente , fuerte y robusto que es capaz de hacer lo que sea para sobrevivir y resistir.
    El protagonista Pi ,yo creo, que se inventó la historia de los animales para esconderse de la realidad y poder soportarla, y así no sufrir ni pasarlo mal , ya que es más bonita y bella estéticamente. Las señales de identidad que la hacen mejor historia son la belleza , salta a la vista de que es algo fantástisco pero increíblemente bello.

    Hay algo que tienen en común ambas historias;Pi sufre porque mueren tanto su familia como los animales, en respectivos desenlaces.

    Con todo esto , saque la conclusión de que el primer final es más agresivo , ya que Pi vive en primera persona como mueren sus seres queridos , entre ellos su madre. Además de que ya murieran los otros miembros de su familia en el naufragio ,que dejó Pi en una barca . Por eso Pi decide inventarse la otra historia para intentar ocultar lo que de verdad ocurrió, utilizándola así como una vía de escape ante tal catástrofe. Por eso , creo que la historia que más se adapta a la vida real es la segunda.

    Lucía García García 4ºA

    ResponderEliminar
  16. Ambas historias teñen unha mesma similitude. A historia máis fantástica, está composta basicamente por metáforas ou comparacións da historia máis 'normal', como foi o conflicto entre os animais na barca. Por exemplo, o cociñeiro estaba representado como se fora un carroñero.
    Os dous finais poden ser verdadeiros ou falsos, xa que non se poden comprobar. Probablemente, os periodistas elixan o segundo final, xa que resultaría máis creíble para os que lean a noticia.
    Aínda que o primeiro final sexa algo máis apaixonante, é moi difícil crer a nivel científico. É case imposible que exista unha illa que absorba á xente e teña dentes dentro das flores.
    Polo tanto, se me piden elixir un final creíble, quédome no que non existe ningún tigre e Pi viaxa só. Aínda que...esa non é unha boa historia para producir unha película que xenere tanto éxito

    ResponderEliminar
  17. Hai varias interpretacións posibles para o final desta película, pero en liñas xerais poderemos destacar os dous que narra Pi: o fantástico, que é ao que se lle da máis importancia ao longo do filme e o máis realista, que inclue personaxes humanos.

    A todos gústanos crer. E iso é o que fixo Pi. Para manter a esperanza e subsistir no medio do océano, creou uns compañeiros de viaxe animais, que no fondo reflexaban a espiritualidade dos personaxes reais( aquí temos un exemplo de introducción relixiosa, con elementos hinduístas)

    Aínda que na miña opinión a historia real é a segunda, a que lle conta aos periodistas xaponeses, a miña favorita, e a que considero máis espectacular é a que se lle da máis tempo na película, a primeira. Considero que é a mellor por que non so é máis espectacular e colorida, senón polo feito de que os animais lle dan un toque de familiaridade e de loita por sobrevivir, sintetizando os sentimentos humanos.

    Lavanda Williams Caloca 4ºA

    ResponderEliminar
  18. A historia que a min me parece verdade e a que conta con tanto sinceridade e con tanto sentimento a da illa encantada a historia que os entrevistadores non aceptaron ou creron porque me parece a mais interesante e misteriosa e a mais preciosa e libre das contou inda sendo a que mais surrealista e pero e a que polo meu gusto penso que esta e a verdadeira. David Jose Gonzalez Rojo 2ºA

    ResponderEliminar
  19. As dúas historias podrían ser verdade, aínda que a primeira é máis difícil de crer, xa que a historia de vivir cun tigre e outros animais pode soar inverosímil, pero eu penso que pode ser verdade, porque, aparte de que lle dedican máis tempo, Pi comenta que o medo que lle ten ao tigre mánteno con vida e alerta, así que eu prefiro esa historia

    Mariña Freire García 2ºA

    ResponderEliminar
  20. Pi presenta dúas posibles propostas de representar a historia. A primeira que é unha historia fantástica e imaxinaria ; e a segunda, que é a que conta ao final. Eu elixo a primerira xa que, na miña opinión, é moito máis emocionante, además de que as cousas que acontecen nas películas non teñen por que se verdade. Antía García Otero. 4ºA

    ResponderEliminar